Alberto Romero Bermo (2002). Eche unha cuestión de gustos. A min Palmeira sempre me gustou vista desdo mar. Non sei, penso que en certo xeito sempre me lembrou a unha vila desas dos contos de fadas, toda achegadiña, apiñocada a carón do mar, e logo esparcida por aquí e por acolá coma se estivese fuxindo monte arriba ata a Curota, escapando do mar. Confeso que é unha impresión da miña vila un tanto infantil pero eses son os recordos…
Juan Rei (O da Cova). Segundo nos conta a sagrada Biblia no Antigo Testamento (Xénese 11), os descendentes de Noé intentaron construir unha torre para gabear ata o ceo, provocando así a ira divina. Como castigo, o propio Iahvé creou a confusión de linguas que existe hoxe en día no mundo. Se hai un sitio onde este babel se manifesta de forma máis clara é en Palmeira, o destino desexado para un importante número de persoas procedentes da diáspora…
Carlos Callón (1996). Se houbera que reconstruir a gloriosa historia de Palmeira, o mellor sustento para o facer, non sería posiblemente – nin un libro nin unha fita sonora ou audiovisual (a televisión, tan proclive onte e hoxe a nos facer “grabar grorias estrañas”…). So unha alfombra floral –construida coa sudor de todo o pobo e sobre a cal debería pasar en sagrá procesión para facer memoria do seu pasado e coller folgos para o seu futuro – podería…
Autor: Juan Rei (O da Cova) Data: 08-02-2002 A ALONDRA ¿Cantos de nós, sendo rapaces, non temos oído ós vellos de Palmeira a seguinte advertencia: «¡Coidado coa alondra!»? Isto tiña lugar sempre e cando alguén se aventuraba a xogar na praia de noite. Na nosa imaxinación, «A Alondra» formaba parte dese grupo de seres lexendarios e lugares máxicos, integrado por nomes tan populares como O Can do Urco, Pepa a Loba, A Igrexa dos Mouros ou a Cova de…
O Castelo. Unha noite de san Xoán, dende a praia de Banda o Río, os raparigos ollabamos as fogueiras: a do Norte a carón de Esteirón, a da Tixosa no illote do que colle o nome e a do Castelo no cumio das pedras; ardían asemellando plantar lume no mar, as lapas axudadas polos refachos do vento do nordés medraban e medraban ata o Ceo. Mirabamos extasiados, coma fóra de nós cando. nesas, achegouse un vello de idade infinda,…
A congostra dos lamentos. A congostra é un camiño, nin máis novo nin máis vello que unha estrada, nin máis nin menos importante que un camiño real, ela cruza regueiros, lameiros e pedregais para unir as aldeas e levar a uns e outros ó encontro da vida, do traballo ou dos pesares. Ela discorre co ancho dos rodeiros dun carro afundindo o terreo polos moitos anos de uso e deixando no alto os campos; as súas abas teñen…
Os eucaliptos de Insuela Os que non tiveron acceso ó coñecemento das marcas fanequeiras da ría por boca dalgún devanceiro que llas ensinase ou deixase por escrito, houberon de marcar por pura intuición, e así souben dunha, o Nuno de fóra, que toma como referencia os eucaliptos de Insuela, tal que fosen sempiternos elementos da beiramar. Certo que aínda hai quen os considera inmigrantes insolidarios coas árbores autóctonas, bebedores insaciables da auga do chan e paraxe exótica e impropia…
A pedra das cabras No cume da Barbanza, entre misterioso, descrido e envexoso, un pastor, sen deixar de vixiar unhas cabuxas que petiscaban a carón dalgunha das mámoas que lle dan fama ó prehistórico camposanto do Iroite, asegurounos que un veciño seu, indo, coma el coas cabuxas para o pasto, oíu como unha delas, ó pasar a carón dunha mámoa, petou co pezuño no chan e fixo resoar as entrañas da terra con forte estrondo, tal unha…
A beleza da Pedra da Ra A carón desta rocha zoomorfa cóntase que, hai moitos anos, produciuse un marabilloso suceso no que, eclipsando incluso ó máis grande tesouro imaxinable, impúxose a beleza. Trátase dunha lenda que se repite en moitos lugares de Galicia, e en cada un cobra pequenos matices que a enriquecen. Fálase aquí dunha fabulosa tenda que apareceu diante dunha muller que, sorprendida, entrou nela como se fose nun «hiper» daquel tempo, para remexer, ver,…
A insa da Perilla A «insa» (e non «ínsua») da Perilla, emerxe fronte ás costas do vello porto de Palmeira como unha ara, un refuxio e un baluarte, onde, segundo os expertos, desde antigo se procuraba calmar a furia dos elementos. E como na maioría dos lugares de culto, este, onde os primitivos moradores da zona facían as súas ofrendas, posteriormente, trocou de devocionado e validou a veracidade do novo culto, se a lenda está no certo, gravando…
A páxina vella non está ao día, pero…
E algún artigo aproveitable do foro orixinal.
Oficinas de EraDixital, S.L.
Rúa do Vilar 65
15959 Palmeira, A Coruña
Tel. 981 107 906
email: santi@eradixital.com
Si tendes contidos, correccións, cambios, ideas, colaboracións, suxerencias, por favor poñerse en contacto…
