Alberto Romero Bermo (2002).
Eche unha cuestión de gustos. A min Palmeira sempre me gustou vista desdo mar. Non sei, penso que en certo xeito sempre me lembrou a unha vila desas dos contos de fadas, toda achegadiña, apiñocada a carón do mar, e logo esparcida por aquí e por acolá coma se estivese fuxindo monte arriba ata a Curota, escapando do mar. Confeso que é unha impresión da miña vila un tanto infantil pero eses son os recordos mais fermosos que teño dela. Outros quizabes verían desdo mar outra vila, pero para min aquel peirao de pedra co seu Castelo sempre vixilante no alto é unha lembranza chea de fantasía creada daqueles contos que inventaba o meu avó, Papá Salvador, naquelas tardiñas de calma chicha en verán.
Lembro sendo moi neno de saír a pescar polas tardes co meu avó abordo da Flecha, toda pintadiña de azul coma o mesmo ceo. (Por algo teño oído por ahí que os de Palmeira sempre foron moi “jarbosos” coas súas dornas polveiriñas pintadas como no mesmo día da súa botadura.) Nesas tardes de verán o avó pescaba mentres eu lle enredaba ós liñóns na fanequeira de Lesón ou na do Nuno de Terra. Nesas tardes o meu avó non pescaba gran cousa pero penso que lle chegaba con catro meniñas e uns cabaliños para fritir. Cando se cansaba de desenliar liñóns decíame: “A ver miniño, non terás un pouco de sono. Durme na cadeira un cachiño, anda.” Por esa razón sempre levaba unha manta na cadeira para que eu durmira un sono pola tarde. Lembro meterme de cabeza entre a súas pernas para entrar naquela cuna mariñeira e tirarme un pouquiño a facer que durmía. Mentres, el íame contando algún conto dos del para que eu non lle escapara do furaco. Era a única forma que tiña Papá Salvador para matar dous peixes.
Contábame o avó que facía xa moito tempo, mentres el pescaba na Caraveliña, que vira saltar do mar a un par de golfiños con dous xinetes a costas. Un chamábase don Chicote e o outro –o que ía a costas do golfiño mais pequeno—chamábase Xan da Tanza. Meu avó contaba que os xinetes falaban entre eles de conquistar o Castelo de Palmeira, o mais fermoso da Ría. O xinete no golfiño pequeno, segundo o meu avó, non decía moito mentres o outro falaba por dez. “¿E non te asustaches ó velos saír do fondo do mar, avó?”, pregunteille. Díxome que non, que lles parecían boa xente, inda que un pouquiño toleiróns. “Fíxate ti como eran que un deles decía que vía xigantes malvados no Monte da Curota, mentres o outro lle discutía que aqueles non eran xigantes senón muiños de vento. Que cousas. Vaia dous toleiróns.”
Todo sea dito pero para un neno coma min aqueles cabaleiros non che me parecían tan toliños como me contaba Papá Salvador. “E sería certo que viron xigantes na Curota?”, pregunteille entusiasmado. “Bueno, homiño, algún xigantiño pequeno no monte tamén teño visto eu pero muíños na Curota, vaicheboa, meu rei.”
Non lembro como terminou o conto. Penso que tiña algo que ver con que íamos a ir cun truel á Curota a cazar un xigante pequeno daqueles. Nunca fomos e co tempo empezei a desconfiar do conto de meu avó. Agora, despois de tantos anos, xa non teño o asunto tan claro. De vez en cando, nas tardiñas do verán, gústame ir a pescar por fóra das bateas. Sigo enliando liñóns e pescar non pesco gran cousa. Pero aínda así Palmeira sígueme gustando mais vista desdo mar.
¿Quen o diría, verdade, Papá Salvador? Alá che están: Xigantiños pequenos enriba do Castelo e muíños xigantes na Curota.
Alberto Romero Bermo. Libro de festas de Palmeira, 2002.
Debuxo de Francisco J. Paz Formoso.
