A pedra das cabras

A pedra das cabras

 

 

No cume da Barbanza, entre misterioso, descrido e envexoso, un pastor, sen deixar de vixiar unhas cabuxas que petiscaban a carón dalgunha das mámoas que lle dan fama ó prehistórico camposanto do Iroite, asegurounos que un veciño seu, indo, coma el coas cabuxas para o pasto, oíu como unha delas, ó pasar a carón dunha mámoa, petou co pezuño no chan e fixo resoar as entrañas da terra con forte estrondo, tal unha badalada que anunciase o fin do mundo, como se petase na tapa dun pozo sen fondo. Atraído por aquel son, o aldeán acercouse a ver aquilo, e encontrouse cunha ola de barro chea de alfaias e moedas de ouro que trocaron o seu sino.

Seguía contando este pastor, con claras mostras de envexa, que aquel paisano seu colleu o tesouro e simulou que se ía á emigración, para aparecer, ó cabo de catro anos, instalado no porto de Vigo ó fronte dun hotel de primeira.

-E ninguén gaña tanto en tan pouco tempo.

E é que isto das cabuxas capaces de dar unha nova vida, tamén pasaba na Grecia antiga, e se non lembrádevos daquela Amaltea que dera de mamar ó mesmísimo Zeus.

Pero as cabuxas de Galicia, ademais de facer certo iso de que o seu leite saca do cativeiro a calquera neno, tamén axudan a encontrar algo moito máis humano, como son os tesouros que os antigos soterraron a carón das mámoas e nas abas das montañas.

     Así, aínda que o pareza, as figuras destes petroglifos deixaron de representar a uns cervos, para converterse en cabras, tal e como lle chaman os labregos e como nos contan as lendas que sobre elas chegaron ata nós, referindo, por exemplo, como unha cabuxa, brincando preto desta laxe de Figueirido, cada sete xeracións acércase a unha casa da aldea onde vai nacer un neno, para anunciar que será comerciante, e aínda na peor das crises a súa tenda non deixará de vender.

Os entendidos aseguran que son as marcas dunha especie de coto de caza e, como están camiñando cara ó ocaso, teñen que ver co culto ó sol e á morte, como o final dunha etapa que lle dá paso a outra, tal o caso daquel pastor do Iroite.

Tamén teñen razón os que porfían dicindo que estes gravados, de hai arredor de tres mil anos, eran de cervos que cazaban, e decorábanos con cores orlando toda a laxe, sobre a que queimaban a primeira peza que mataban na temporada, para ofrecerlla ás divindades, co fin de que lles axudasen a coller outras coas que darlle de comer á comunidade; e os todopoderosos deuses, permitían que seguisen comendo carne para ter quen os glorificase. E as cabras non se cazan que se crían. 

Tamén pode ser que, cando comezaron a escasear os cervos, os devotos para non deixar de adorar ós seus intercesores, sacrificábanlle unha cabuxa, e daí o nome de «Pedra das Cabras».

E quen sabe se ó final, cando o primitivo mundo da supervivencia lle foi dando paso a estoutro moito máis mercantil, aqueles omnipotentes señors non argallaron o dos tesouros para que a piadosa comunidade non se esquecesen de mandar, de vez en cando, á falta de cervos, o fume dunha cabuxiña para o ceo.

Aínda sen nome propio, estes lexendarios animais fixeron moito polos nosos antergos. E algunhas aínda están por facelo, como esa da que se agarda que apareza pola Frouseira, na Mariña luguesa, onde a tradición sitúa un tesouro que, se alguén o descobre, este deixarase ver (e moitos din que o viron e é fabuloso), pero antes de que ninguén lle bote a man, fuxirá como se tivese pés agachándose noutro sitio, ata que (como manda a tradición) unha cabuxa cos seus pezuños o saque do fondo da terra.

Como o pastor do Iroite que segue vixiando ás súas cabuxas, na Frouseira tamén hai moita xente á espectativa. Non vaia ser…

 

 

Francisco Ant. Vidal